24 października 2020 r. przypada 48 rocznica śmierci patrona Naszej Szkoły – prof. Bolesława Krupińskiego. Z tej okazji p. Anna Ślusarczyk - nauczycielka przedmiotów górniczych postanowiła przybliżyć nam postać Profesora.
Profesor B. Krupiński urodził się 15 marca 1893 roku w Woronczynie na Wołyniu. Jego ojciec Michał przed ożenkiem z Lucyną Mazurkiewicz został za udział w Powstaniu Styczniowym zesłany na Syberię, gdzie pracował 19 lat jako górnik w kopalni srebra w rejonie Irkucka ( „Paradoks losu! Mój ojciec pracował w górnictwie syberyjskim, a ja zasiadam w fotelu ministerialnym, na który wydźwignęło mnie polskie górnictwo”) – fragment wywiadu jakiego Prof. B. Krupiński udzielił w ostatnim okresie życia.) Państwu L. M. Krupińskim urodziło się 10-cioro dzieci. Dzieciństwo Bolesława i rodzeństwa kształtowało się w patriotycznej atmosferze. Niestety los nie szczędził mu dramatów. Będąc w 6-tej klasie (w wieku 15 lat) osierociła Go Matka. Mimo trudnej sytuacji rodzinnej w 1911 r. po złożeniu egzaminu maturalnego ze złotym medalem rozpoczął studia w elitarnym Instytucie Górnictwa w Petersburgu. W czerwcu 1914 r. po 3 latach studiów w Petersburgu, student B. Krupiński ożenił się potajemnie (bez wiedzy rodziców narzeczonej) z panną Haliną Koczorowską (związek ten trwał do śmierci prof. B. Krupińskiego), której udzielał w czasach gimnazjalnych, korepetycji. Bezpośrednio po ślubie wyjechał na praktykę studencką do Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie podjął pracę jako górnik w kopalni „Modrzejów”. W kopalni pracował do 11 listopada 1918 roku – dnia uzyskania po 123 latach niepodległości przez Polskę. W 1919 r. podjął studia na powołanej do życia Akademii Górniczej w Krakowie, którą ukończył z wyróżnieniem w czerwcu 1923 r. otrzymując dyplom inżyniera górniczego nr 6. Kariera zawodowa inż. B. Krupińskiego była bardzo szybka. W 1929 r. zostaje głównym inżynierem w Towarzystwie Kopalń i Zakładów Hutniczych w Sosnowcu. Na tym stanowisku pracował do 1934 r. W wyniku konfliktu z zarządem (nie wyraził zgody na zamknięcie kopalni „Klimontów”), przenosi się na Śląsk, gdzie szybko awansował na stanowisko Naczelnego Dyrektora Rybnickiego Gwarectwa Węglowego. Praca w Gwarectwie łączył z pracą naukową w Akademii Górniczej w Krakowie. W Gwarectwie pracował do wybuchu II wojny światowej. Po wkroczeniu Niemców na Śląsk, inż. B. Krupiński został aresztowany i osadzony kolejno w niemieckich więzieniach w Rybniku, Raciborzu i Rawiczu, a następnie przewieziony do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Początek pobytu w obozie koncentracyjnym to skatowanie Go przez niemieckich oprawców. Życie ratują Mu współwięźniowie – byli współpracownicy z Rybnickiego Gwarectwa Węglowego. W 1941 roku po 19-stu miesiącach obozowej gehenny, ważąc tylko 39 kg, został z obozu zwolniony dzięki staraniom przyjaciół ze Śląska. Przedostaje się do rodziny w Warszawie, gdzie przeżywa kolejny dramat. W powstaniu warszawskim ginie 2-gi syn Andrzej. Pierwszy syn Maciek umiera na hemofilie w 1936 roku. W trakcie pobytu w Warszawie organizuje pomoc dla młodzieży ze Śląska i Zagłębia umożliwiając jej miedzy innymi podejmowanie studiów na tajnych kompletach. W styczniu 1945 roku inż. B. Krupiński z grupą przedwojennych współpracowników wrócił na Śląsk. W lutym 1945 roku zostaje powołany na stanowisko Naczelnego Dyrektora Centralnego Zarządu Przemysłu Węglowego. Na tym stanowisku bardzo istotnie przyczynił się do rozwoju górnictwa węgla kamiennego, które stanowiło fundament odbudowy zniszczonej gospodarki kraju. Oprócz bezpośrednich prac na rzecz przemysłu wydobywczego inż. B. Krupiński podejmował miedzy innymi działania na rzecz uruchomienia fabryk maszyn górniczych, biur projektów. Bardzo dużo uwagi B. Krupiński poświęcił instytucjom naukowym inicjując miedzy innymi powstanie w 1945 roku GiG w Katowicach. Troszczy się nie tylko o swoją Alma Mater, ale wspiera utworzenie Wydziału Górniczego w Politechnice Śląskiej w Gliwicach i Politechnice Wrocławskiej. W 1950 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, rozpoczyna tworzenie katedry Ekonomiki i Organizacji Górnictwa, której był Kierownikiem w okresie 1.10.1952 – 30.09.1963 Po utworzeniu w 1949 roku Ministerstwa Górnictwa jako bezpartyjny zostaje powołany na stanowisko Podsekretarza Stanu w tymże ministerstwie. U szczytu komunistycznego terroru prof. B. Krupiński został w 1953 roku usunięty z Ministerstwa Górnictwa. W okresie tzw. „Odwilży” w 1956 roku na wniosek Ministra Górnictwa P. Jaroszewicza zostaje powołany na jego zastępcę. W latach gdy został odsunięty od bezpośredniej pracy w górnictwie (1953–1956) intensywnie poświęca się pracy naukowej tworząc wraz z Zespołem PT współpracownik podwalinę pod znaną w całym świecie górniczym „Polską Szkołę Projektowania i Budowy Kopalń”. W 1956 roku jako inicjator utworzenia Państwowej Rady Górnictwa w czerwcu zostaje powołany na Przewodniczącego Rady, którym był 16 lat aż do śmierci. PRG inicjowała i z powodzeniem opiniowała intensywny rozwój wszystkich gałęzi polskiego górnictwa (węgla kamiennego i brunatnego, rud miedzi, cynku, ołowiu, siarki, soli, materiałów budowlanych i drogowych, nafty i gazu, wód mineralnych). Myśląc o Polsce i jej gospodarce mówił: „Taki kraj jak Polska musi dorobić się dwu rzeczy, żeby wreszcie stanąć na nogach – mieć realny bilans pokrycia potrzeb paliwowo-energetycznych i uporządkowane rolnictwo”. Nic dodać nic ująć. Wiosną 1968 roku z okazji 75 rocznicy urodzin w uznaniu dla rozwoju polskiego górnictwa, nauki i gospodarki narodowej prof. B. Krupiński otrzymał tytuł doktora honoris causa macierzystej uczelni (fot. 2) Profesor Bolesław Krupiński zmarł 24 października 1972 roku, i został pochowany 30 października 1972 roku w Alei Zasłużonych na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie oprócz rodziny zmarłego wzięli udział: – Premier PRL – P. Jaroszewicz, który pożegnał Zmarłego w imieniu rządu, – delegacje zagraniczne na czele z członkami Międzynarodowego Komitetu Organizacyjnego Światowych Kongresów Górniczych prof. A. Dukukinem i H.E. Collinsem, którzy w gorących słowach pożegnali Zmarłego, – liczne delegacje polskich górników w imieniu których Zmarłego pożegnał prof. B. Stranz, – delegacje pracowników naukowych i studentów AGH Kraków w imieniu których Zmarłego pożegnał Prorektor prof. W. Bogusz, – dęte orkiestry górnicze, których fanem był Zmarły, – Oddział Wojska Polskiego oddał 3-krotną salwę honorową. Fotografia 3 ukazuje grób Profesora na cmentarzu w Warszawie. Przedstawione powyżej w ogromnym skrócie najważniejsze wydarzenia z życia prof. B. Krupińskiego oraz Jego wybitne, ba, niepowtarzalne osiągnięcia w polskim i światowym górnictwie, w nauce i nauczaniu zostały przypomniane z okazji 48-lecia śmierci Prof. B. Krupińskiego.